گروه اول مربوط به افرادی می شود که به دلیل مسائل پزشکی نمی توانند از سمعکی استفاده کنند سمعک هوشمند که باعث انسداد گوش می شود.این حالت به طور خاص زمانی اتفاق می افتد که انسداد گوش ، باعث عفونت گوش خارجی و یا تشدید این عفونت می گردد. یا هنگامی که فرد عفونت های مکرر گوش میانی همراه با از دست رفتن و یا سوراخ شدن پرده تمپان را دارد.با استفاده از سمعک انتقال استخوانی،هیچ بخشی از گوش مسدود نمی شود. روش جایگزین،آن است که برای بعضی از این افراد،یک سمعک پشت گوشی همراه با قالب خیلی باز استفاده گردد اگرچه امکان دارد که با استفاده از قالب های باز، بهره کافی به دست نیاید(بخش5.3.3 را ببینید.).همچنین در این گروه اول،بعضی افراد هستند که تحت عمل جراحی و با بکارگیری تکنیک "مجرا-دیواره-پایین"،فراهم آوردن یک قالب گوش ممکن است که دشوار باشد.
گروه دوم کاندید سمعک های انتقال استخوانی،آن هایی هستند که یک ناهنجاری ارثی دارند یا فاقد گوش خارجی یا گوش میانی هستند(آترزی،میکروشیا).
گروه سوم افرادی هستند که افت انتقالی بیش از حدی دارندبه دلیل اینکه ارتعاشات جمجمه بدون عبور از راه معمول سیستم گوش میانی،به حلزون می رسد،احتمالا تحریک حلزون با سمعک انتقال استخوانی قوی تر از تحریک آن با سمعک های مرسوم انتقال هوایی است(اما بخش بعدی را ببینید).
به دلیل آنکه خروجی سمعک انتقال استخوانی یک ارتعاش مکانیکی به نسبت موج صوتی است،این سمعک ها فقط به صورت الکترواکوستیکی با امکاناتی که ارتعاش را اندازه می گیرد،اندازه گیری می شود(IEC373،ANSI S3.13).بعلاوه میزان ارتعاش بستگی به مشخصات سطح مخالف که آن ها را نگهداری می کند،دارد.در نتیجه،سمعک های انتقال استخوانی فقط هنگامی که به کوپلر مکانیکی(یک امپدانس مکانیکی که به جمجمه وصل باشد) و یک شتاب سنج(که نتیجه ارتعاش را اندازه می گیرد)، می پیوندد .کوپلر مکانیکی به طور مرسوم، ماستوئید مصنوعی ساخته می شود،که دقیقا امپدانس جمجمه را در جایگاه های دیگر نسبت به زائده ماستوئید تحریک می کند.
منبع:
گروه اول مربوط به افرادی می شود که به دلیل مسائل پزشکی نمی توانند از سمعکی استفاده کنند سمعک هوشمند که باعث انسداد گوش می شود.این حالت به طور خاص زمانی اتفاق می افتد که انسداد گوش ، باعث عفونت گوش خارجی و یا تشدید این عفونت می گردد. یا هنگامی که فرد عفونت های مکرر گوش میانی همراه با از دست رفتن و یا سوراخ شدن پرده تمپان را دارد.با استفاده از سمعک انتقال استخوانی،هیچ بخشی از گوش مسدود نمی شود. روش جایگزین،آن است که برای بعضی از این افراد،یک سمعک پشت گوشی همراه با قالب خیلی باز استفاده گردد اگرچه امکان دارد که با استفاده از قالب های باز، بهره کافی به دست نیاید(بخش5.3.3 را ببینید.).همچنین در این گروه اول،بعضی افراد هستند که تحت عمل جراحی و با بکارگیری تکنیک "مجرا-دیواره-پایین"،فراهم آوردن یک قالب گوش ممکن است که دشوار باشد.
گروه دوم کاندید سمعک های انتقال استخوانی،آن هایی هستند که یک ناهنجاری ارثی دارند یا فاقد گوش خارجی یا گوش میانی هستند(آترزی،میکروشیا).
گروه سوم افرادی هستند که افت انتقالی بیش از حدی دارندبه دلیل اینکه ارتعاشات جمجمه بدون عبور از راه معمول سیستم گوش میانی،به حلزون می رسد،احتمالا تحریک حلزون با سمعک انتقال استخوانی قوی تر از تحریک آن با سمعک های مرسوم انتقال هوایی است(اما بخش بعدی را ببینید).
به دلیل آنکه خروجی سمعک انتقال استخوانی یک ارتعاش مکانیکی به نسبت موج صوتی است،این سمعک ها فقط به صورت الکترواکوستیکی با امکاناتی که ارتعاش را اندازه می گیرد،اندازه گیری می شود(IEC373،ANSI S3.13).بعلاوه میزان ارتعاش بستگی به مشخصات سطح مخالف که آن ها را نگهداری می کند،دارد.در نتیجه،سمعک های انتقال استخوانی فقط هنگامی که به کوپلر مکانیکی(یک امپدانس مکانیکی که به جمجمه وصل باشد) و یک شتاب سنج(که نتیجه ارتعاش را اندازه می گیرد)، می پیوندد .کوپلر مکانیکی به طور مرسوم، ماستوئید مصنوعی ساخته می شود،که دقیقا امپدانس جمجمه را در جایگاه های دیگر نسبت به زائده ماستوئید تحریک می کند.
منبع:
ارزیابی شنوایی و تجویز سمعک