اکثرافراد به عنوان بخشی کلیک ازپروسه افزایش سن، دچار درجاتی ازکم شنوایی می شوند، اگرچه این
واقعیت تسلی اندکی برای بیماران می باشد. بیماران اغلب برای مدت زمان 7سال یاحتی بیشترنیز،
قبل ازاینکه آنهابه دنبال کمک برای مشکل شنوایی شان باشند، صبرمی کنند، وحتی پس ازآن نیز،
همانطورکه قبلا ذکرشد، ملاقات اولیه اغلب به اصرار اعضای خانواده می باشد ونه به این علت که
آنها خودشان برای جستجوی کمک آماده اند.
درک این تاخیر، اولین مرحله برای درک بیمارمان می باشد. چرا این بیماران این مدت راصبرمی
کنند؟ ترس های آنهاچیست؟ موانع آنها چیست؟
زمانی که مابا یک موقعیت استرس زامواجه می شویم، مایا به این موقعیت نزدیک می شویم (بوسیله
حل آن، یا پیداکردن کمک برای حل آن) یااینکه ازآن اجتناب می کنیم. اجتناب می تواند باعث شکلی
ازاجتناب شناختی (من بعدا درمورداین مشکل فکرمی کنم)، تغییرمسیرعاطفی (مثل ابرازخشم درباره
یک موقعیت نامربوط) یا اعوجاج شناختی (ساخت فرضیات برپایه نیازهای نادرست: "من نمی توانم
مشکل شنوایی داشته باشم، چون من درسلامت کامل هستم)، شود.
هنگام آغاز تجربه مشکلات شنوایی توسط بیماران، اجتناب روانی یک عکس العمل طبیعی است.
بیماران ممکن است برای "فکرکردن درمورد آن" تاخیرکنند چون آنهاهنوز کمی می شنوند، وهیچ
دردی وجود ندارد. آنها ممکن است توضیح آن راعادت های صحبت کردن ضعیف سایرافراد بیان
کنند. باافزایش کم شنوایی، استرس نیزافزایش می یابد. استراتژی های مقابله ای اولیه نیزکارایی
کمتری دارد.اولین ملاقات ادیولوژی بیماران، اولین مرحله برای آغازاقدام برای مشکل شنوایی می
باشد.
تاکنون، مراحلی که بیماران قبل ازمشاوره بایک ادیولوژیست انجام می دهند، رابررسی کردیم (یعنی
جابجایی ازاجتناب به اقدام). بااین حال، شواهد تجربی پیشنهاد می کند که شایدتنها نیمی ازملاقات
های اولیه ادیولوژی، توسط بیماران به دلیل درک خودشان ازمشکل شنوایی صورت می گیرد.
منبع:
اکثرافراد به عنوان بخشی کلیک ازپروسه افزایش سن، دچار درجاتی ازکم شنوایی می شوند، اگرچه این
واقعیت تسلی اندکی برای بیماران می باشد. بیماران اغلب برای مدت زمان 7سال یاحتی بیشترنیز،
قبل ازاینکه آنهابه دنبال کمک برای مشکل شنوایی شان باشند، صبرمی کنند، وحتی پس ازآن نیز،
همانطورکه قبلا ذکرشد، ملاقات اولیه اغلب به اصرار اعضای خانواده می باشد ونه به این علت که
آنها خودشان برای جستجوی کمک آماده اند.
درک این تاخیر، اولین مرحله برای درک بیمارمان می باشد. چرا این بیماران این مدت راصبرمی
کنند؟ ترس های آنهاچیست؟ موانع آنها چیست؟
زمانی که مابا یک موقعیت استرس زامواجه می شویم، مایا به این موقعیت نزدیک می شویم (بوسیله
حل آن، یا پیداکردن کمک برای حل آن) یااینکه ازآن اجتناب می کنیم. اجتناب می تواند باعث شکلی
ازاجتناب شناختی (من بعدا درمورداین مشکل فکرمی کنم)، تغییرمسیرعاطفی (مثل ابرازخشم درباره
یک موقعیت نامربوط) یا اعوجاج شناختی (ساخت فرضیات برپایه نیازهای نادرست: "من نمی توانم
مشکل شنوایی داشته باشم، چون من درسلامت کامل هستم)، شود.
هنگام آغاز تجربه مشکلات شنوایی توسط بیماران، اجتناب روانی یک عکس العمل طبیعی است.
بیماران ممکن است برای "فکرکردن درمورد آن" تاخیرکنند چون آنهاهنوز کمی می شنوند، وهیچ
دردی وجود ندارد. آنها ممکن است توضیح آن راعادت های صحبت کردن ضعیف سایرافراد بیان
کنند. باافزایش کم شنوایی، استرس نیزافزایش می یابد. استراتژی های مقابله ای اولیه نیزکارایی
کمتری دارد.اولین ملاقات ادیولوژی بیماران، اولین مرحله برای آغازاقدام برای مشکل شنوایی می
باشد.
تاکنون، مراحلی که بیماران قبل ازمشاوره بایک ادیولوژیست انجام می دهند، رابررسی کردیم (یعنی
جابجایی ازاجتناب به اقدام). بااین حال، شواهد تجربی پیشنهاد می کند که شایدتنها نیمی ازملاقات
های اولیه ادیولوژی، توسط بیماران به دلیل درک خودشان ازمشکل شنوایی صورت می گیرد.
منبع:
ارزیابی شنوایی و تجویز سمعک