تصورکنید بیماری بامیزان خاصی استرس می گوید "این تغییر ناگهانی درشنوایی من واقعا مرا اذیت
می کند". خرید سمعک ویدکس اکنون تصورکنید که یک ادیولوژیست می گوید"آن تنها 10 dB تفاوت نسبت به زمان قبل
است، درواقع آن تغییر زیادی نیست" .
ادیولوژیست امیدوار بود که با این کار،بیمار احساس بهتری داشته باشد. با این حال، این پاسخ درواقع
باعث بروز یک مشکل می شود. این پاسخ نه تنها یک پاسخ عدم تطابق ارتباطی می باشد ( واقعیت
ها را درزمانی که بیمار برای دانستن آنها سوال نکرده رافراهم می کند وباعث کاهش تاثیرکلی می
شود)، بلکه هم چنین ادیولوژیست چیزی که بیمار گزارش کرده که برایش مهم می باشد را ردمی
کند. ادیولوژیست درباره چگونگی احساس بیمار به اواعتماد نمی کند ودرواقع به بیمار می گوید که
چگونه باید احساس کند. این پاسخ "اطمینان بخشی نامناسب" نامیده می شود؛ هدف ادیولوژیست
اطمینان بخشی به بیماربود، اما نتیجه ای مضرداشت. یک پاسخ مناسب ممکن است برای درک
چگونگی احساسات بیمار تلاش کند. برای مثال، اگرادیولوژیست بیان کند که "حتی یک تغییر کوچک
نیز ناراحت کننده است" دراین صورت بیمار احتمالا حتی برترس هایش نسبت به ازدست دادن
شنوایی بیشتر، نگرانی هایش درباره سمعک های جدیدش، یادرباره نیاز به سمعک های جدید غلبه
خواهد کرد. اما زمانی که ادیولوژیست این گونه پاسخ دهد که " آن تنها 10dB تغییر نسبت به زمان
قبل می باشد؛آن درواقع تغییر زیادی نیست"، دراین صورت احتمالا بیمار این گونه پاسخ می دهد
(اما تنها به خودش) "آن برای من تغییر زیادی است! اما ظاهرا شما اهمیتی به آن نمی دهید".
Clark اولین فردی بود که به این موضوع اشاره کرد که ادیولوژیست ها ممکن است باعث اطمینان
بخشی نادرست به بیمار شوند یااینکه پاسخی مثل "نگران نباش-خوشحال باش" را ارائه کنند. یک
فعالیت معمول درمشاوره تصوربودن درکفش های بیمار می باشد: اگریک درمانگر به شمابگوید که
وضعیت شمابه اندازه ای که شما می گویید بدنیست، دراین حالت عکس العمل شما چگونه است؟"
یا اینکه بگوید "افراد دیگروضع بدتری نسبت به شما دارند"، دراین صورت شما احتمالا احساس می
کنید که حتی کمترازقبل درک کرده اید واکنون احساس تحقیرشدن می کنید.
منبع:
https://tehransafir.com/%D8%B3%D9%85%D8%B9%DA%A9-%D9%88%DB%8C%D8%AF%DA%A9%D8%B3/
تصورکنید بیماری بامیزان خاصی استرس می گوید "این تغییر ناگهانی درشنوایی من واقعا مرا اذیت
می کند". خرید سمعک ویدکس اکنون تصورکنید که یک ادیولوژیست می گوید"آن تنها 10 dB تفاوت نسبت به زمان قبل
است، درواقع آن تغییر زیادی نیست" .
ادیولوژیست امیدوار بود که با این کار،بیمار احساس بهتری داشته باشد. با این حال، این پاسخ درواقع
باعث بروز یک مشکل می شود. این پاسخ نه تنها یک پاسخ عدم تطابق ارتباطی می باشد ( واقعیت
ها را درزمانی که بیمار برای دانستن آنها سوال نکرده رافراهم می کند وباعث کاهش تاثیرکلی می
شود)، بلکه هم چنین ادیولوژیست چیزی که بیمار گزارش کرده که برایش مهم می باشد را ردمی
کند. ادیولوژیست درباره چگونگی احساس بیمار به اواعتماد نمی کند ودرواقع به بیمار می گوید که
چگونه باید احساس کند. این پاسخ "اطمینان بخشی نامناسب" نامیده می شود؛ هدف ادیولوژیست
اطمینان بخشی به بیماربود، اما نتیجه ای مضرداشت. یک پاسخ مناسب ممکن است برای درک
چگونگی احساسات بیمار تلاش کند. برای مثال، اگرادیولوژیست بیان کند که "حتی یک تغییر کوچک
نیز ناراحت کننده است" دراین صورت بیمار احتمالا حتی برترس هایش نسبت به ازدست دادن
شنوایی بیشتر، نگرانی هایش درباره سمعک های جدیدش، یادرباره نیاز به سمعک های جدید غلبه
خواهد کرد. اما زمانی که ادیولوژیست این گونه پاسخ دهد که " آن تنها 10dB تغییر نسبت به زمان
قبل می باشد؛آن درواقع تغییر زیادی نیست"، دراین صورت احتمالا بیمار این گونه پاسخ می دهد
(اما تنها به خودش) "آن برای من تغییر زیادی است! اما ظاهرا شما اهمیتی به آن نمی دهید".
Clark اولین فردی بود که به این موضوع اشاره کرد که ادیولوژیست ها ممکن است باعث اطمینان
بخشی نادرست به بیمار شوند یااینکه پاسخی مثل "نگران نباش-خوشحال باش" را ارائه کنند. یک
فعالیت معمول درمشاوره تصوربودن درکفش های بیمار می باشد: اگریک درمانگر به شمابگوید که
وضعیت شمابه اندازه ای که شما می گویید بدنیست، دراین حالت عکس العمل شما چگونه است؟"
یا اینکه بگوید "افراد دیگروضع بدتری نسبت به شما دارند"، دراین صورت شما احتمالا احساس می
کنید که حتی کمترازقبل درک کرده اید واکنون احساس تحقیرشدن می کنید.
منبع:
https://tehransafir.com/%D8%B3%D9%85%D8%B9%DA%A9-%D9%88%DB%8C%D8%AF%DA%A9%D8%B3/